باب چهارم قانون تجارت ایران به«برات،سفته و چک»اختصاص دارد.این سه سند مهمترین و متداولترین اسناد تجاری بشمار میروند.از این جهت مقنن عنوان«اسناد تجاری»را برای باب مورد گفتگو اختیار نکرده که در نظامهای حقوقی گوناگون در خصوص تعداد این اسناد اختلاف نظر وجود دارد.
در حقوق آنگلوساکسون اصطلاح«اسناد قابل انتقال»1که معادل اصطلاح«اسناد تجاری»2در حقوق نوشته میباشد شامل برات،سفته،چک،اسناد بانکی،اسناد خزانه و برخی اوراق بهادار میباشد.3در حقوق فرانسه قدیمیترین و مهمترین سند از این نوع برات است که صدور و کلّیهء معاملات مربوط به آن ذاتا تجارتی میباشد.سفته نیز چنانچه توسّط تاجر امضا شود سند تجارتی محسوب میشود.در قرن نوزدهم سند دیگری متداول گردید بنام "Warrant" که عبارت است از سفتهای که با وثیقه تضمین شده باشد.
