سؤال :
الف ) اگر شوهر اجازه اتخاذ شغلی را به همسر خود داد آیا بعد از طی مراحلی خاص ایشان می تواند بگوید اجازه ادامه کار را نمی دهم ؟
با این که اجازه اول التزام به تمام لوازم آن می باشد؟
ب ) آیا بین کار موقت و کار مستمر و همیشگی تفاوتی وجود دارد؟
ج ) آیا بین استخدام توسط اشخاص حقیقی یا حقوقی خصوصاً دولتی تفاوتی وجود دارد ؟
د) آیا بین کاری که با حق شوهر منافات داشته باشد با شغلی که چنین منافاتی ندارد فرقی هست؟
ه ) آیا بین شغلی که با رها کردن آن به صاحب کار یا دیگران لطمه جدی می خورد با شغلی که چنین نیست ، فرقی هست؟ ( مثل ممنوعیت زن از ادامه تدریس در وسط سال تحصیلی که باعث ضرر به آموزشگاه و محصلین می گردد.)
پاسخ : طبق ماده 1117 قانون مدنی شوهر می تواند زن خود را از حرفه یا صنعتی که منافی با مصالح خانوادگی یا حیثیات خود زن باشد، منع کند. بنابراین ، برای استخدام یا اشتغال زن به کار ، رضایت شوهر مشارالیه شرط است. لکن چنانچه کار یا شغل زن ، با مصلحت خانوادگی یا حیثیات هر یک از زوجین ، منافات داشته باشد،شوهر می تواند پس از اثبات موضوع در دادگاه ، ازادامه کار همسر خود ممانعت کند. تشخیص اینکه شغل مورد بحث با مصلحت خانوادگی یا حیثیات هر یک از زوجین منافات دارد یا نه، با دادگاه ذیصلاح است .
بنابه مراتب مذکور :
الف ) اگر شوهر اجازه اتخاذ شغلی را به همسر خود داد، ...چنانچه به صورت شرط ضمن العقد باشد،صحیح و لازم الاجراست و به هر حال در صورتی می تواند از ادامه کار همسر خود ممانعت کند که اولاً کار یا شغل زن منافات با مصلحت خانوادگی یا حیثیات هر یک از زوجین داشته باشد، ثانیاً این امور را با اقامه دعوی در دادگاه ثابت کند.
ب ) بین کار موقت با مستمر تفاوتی وجود ندارد.
ج ) بین استخدام توسط اشخاص حقیقی یا حقوقی یا دولتی تفاوتی وجود ندارد.
ه ) ملاک کار، طبق ماده 1117 قانون مدنی ، مصالح خانوادگی یا حیثیات زوج و زوجه است نه امور دیگر
